Exclusief op Frankrijk.blog.nl: vervolgverhalen uit de prachtige bundel Van Bouillabaisse tot Bruni van de Nederlandse schrijver Andy Arnts. Vandaag: deel twaalf van Franse Anjers. (Lees deel één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien en elf).
Moest ook wel, want om drie uur stond er alweer een bus voor de ingang van Père Lachaise. Veertig Hollandse tantes van gevorderde leeftijd hadden zich opgegeven voor een Nederlandstalige rondleiding op het beroemde kerkhof.
Juliette was verhinderd, dus was ik aangewezen op een andere handlanger. Gustav, een boomlange pantomimespeler die ik in het park voor het Louvre had ontmoet. Urenlang stond hij daar doodstil op een sokkel als Valentin le Désossé, de bekende danser uit de Moulin Rouge die door Toulouse-Lautrec zo treffend op affiches was vereeuwigd. Met zijn kromme neus en hoge zwarte hoed vertoonde hij een beangstigende gelijkenis met hem. Beangstigend genoeg om mijn gevolg een beetje te laten griezelen op het kerkhof.
Ik wilde er een geanimeerde middag van maken met een rijke keuze aan ware en verzonnen geschiedenissen om het onvermijdelijke gekwek over ziektes en kleinkinderen vroegtijdig tot zwijgen te brengen. Geen eenvoudig klusje voor een jongeman alleen. Maar gaandeweg nam de aandacht toe. Vooral het liggende beeld van de vermoorde journalist en playboy Victoir Noir trok hun belangstelling, vanwege de markante roede die zich schaamteloos onder zijn bronzen kleding aftekende. Jarenlang strelen, kussen en andere liefkozingen hadden het gevaarte een diepgouden glans gegeven, waardoor Victor zelfs post mortem een onbedwingbare hartstocht wist op te wekken. Ook de Hollandse tantes bleken niet ongevoelig voor zijn postume charmes. ‘Kijk, hij was linksdragend,’ sprak een stem uit het clubje. ‘Wrijf er maar eens goed over,’ antwoordde een ander, ‘je weet maar nooit.’ Er werd ondeugend gelachen. Behalve door een stille vrouw achteraan, die met een bosje anjers in haar hand wat dromerig om zich heen tuurde. Ik was benieuwd voor wie ze die ruiker had meegebracht, maar durfde het niet te vragen. Ook bij het monument van Oscar Wilde, waar de lippen uitbundig werden gestift voor een kleffe zoen op de koude steen, hield zij discreet afstand. Kwam ze soms voor Allan Kardec, de grondlegger van het spiritisme, die altijd flink in de bloemen werd gezet door vrouwelijke bewonderaars? Twee andere kanshebbers, Frédéric Chopin en Jim Morrison, waren we al voorbij, dus die waren het in elk geval niet. Waren ze soms voor Maria Callas, in het columbarium? We zouden het zien.
Op dat moment zag ik Gustav naderen. Met een grimmige lach kwam hij op ons af, terwijl zijn magere gestalte scherpe silhouetten op de grafhuisjes wierp. Hij bewoog zich als een statige marionettenpop en hield een lange witte roos in zijn hand. Elke stap van zijn laarzen klonk als een oordeel. Hij passeerde zwijgend en verdween in een smalle doorgang tussen twee gotische kapellen. De groep werd er stil van.
Wil je weten hoe dit verhaal verder gaat? Lees aanstaande zondag 15 mei deel dertien op Frankrijk.blog.nl!
Andy Arnts is reisverslaggever voor diverse Frankrijk magazines. Zijn nieuwe boek ‘Van Bouillabaisse tot Bruni’ bevat een bonte reeks verhalen, die vaak met een knipoog worden verteld – de Bruni uit de titel is niet wie we denken – en waarin hij de lezer steeds opnieuw weet te boeien met zijn humor en scherpe observaties.
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (2)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (11)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (3)
Lees ook:Vervolgverhaal: Bruni (deel twee)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (10)