Exclusief op Frankrijk.blog.nl: vervolgverhalen uit de prachtige bundel Van Bouillabaisse tot Bruni van de Nederlandse schrijver Andy Arnts. Vandaag: deel zes van Franse Anjers. (Lees deel één, twee, drie, vier en vijf).
Een nerveus gegrinnik vulde het vertrek. ‘Gewoon doen,’ moedigde ik aan, ‘vanavond is het feest. Morgen kan het niet meer.’ Schoorvoetend werden de pakjes aangetrokken. Daarna werden de mannen door twee vliegensvlugge grimeurs voorzien van pruik en plamuur. Net voor Dominique zijn Dalida-act had volbracht, was de laatste klaar. ‘En nou jullie,’ riep ik, ‘allez, allez!’
Met kloppend hart stonden ze achter het gordijn te wachten tot ze op mochten. De een nog hoeriger geschminkt dan de ander. Gilbert kwam haastig aangedribbeld en fluisterde mij het laatste nieuws toe: ‘Juliette et les femmes sont arrivées.’
Op dat moment kondigde de presentator hun aan: ‘And now, madames et messieurs, something completely different, Les demoiselles d’Avignon.’
Daar gingen ze dan, één voor één, met netkousen en wankelend op hun hoge hakken. Het was meteen een dolle boel. Alsof er een zinderende en bevrijdende magie over hen kwam. De kerels dansten er lustig op los terwijl het Yes sir, I can boogie opzwepend uit de luidsprekers dreunde. Het publiek joelde, juichte en lachte en ook de Japanse vrouwen hadden grote pret om het hilarische schouwspel. Juliette zat tussen hen in, met haar billen samengeknepen, biddend tot Onze-Lieve-Heer dat het bedrog niet zou uitkomen.
De showgirls hoefden in hun ordeloze gehuppel maar één kleine onvoorzichtigheid te begaan om hun ware identiteit te verraden. Achter het gordijn voelde ik dezelfde spanning. Onze gedachten waren eender. Wat zou er gebeuren als één van de dames haar eigen man herkende? Als een visioen voltrok zich het doemscenario voor mijn ogen: krijsende wijven, hollend achter kerels in jarretels, paniek, politie, gedonder met touroperators, faillissement van het cabaret… kortom, de ellende zou niet te overzien zijn.
Maar het lot was ons die avond goed gezind. Na de hilarische dansact verdwenen de meisjes onder luid applaus van het toneel. Er werd nog om een toegift geroepen, maar ik dirigeerde ze zonder uitleg de kleedkamer in. Afschminken, omkleden en wegwezen. Weg bij die vrouwen van ze. Binnen een kwartier stonden we buiten en tien minuten later zaten we in een druk café, ver buiten het bereik van hun wederhelften. Ik bracht een toost uit op de goede afloop. Nog nooit had ik me zo opgelucht gevoeld. Ook de fooien liepen die avond hoog op. Vele giften werden begeleid met een veelzeggende knipoog, want voor mijn discretie had men graag wat zwijggeld over.
De week erop voerden we hetzelfde programma uit. En de week daarna opnieuw. Iedere avond stond ik doodsangsten uit, want meestal ging er wel wat mis. Een keer brak er een hak van één van de danseuses. Met een smak belandde ze op het toneel en verloor prompt haar pruik.
Wil je weten hoe dit verhaal verder gaat? Lees aanstaande vrijdag 15 april deel zeven op Frankrijk.blog.nl!
Andy Arnts is reisverslaggever voor diverse Frankrijk magazines. Zijn nieuwe boek ‘Van Bouillabaisse tot Bruni’ bevat een bonte reeks verhalen, die vaak met een knipoog worden verteld – de Bruni uit de titel is niet wie we denken – en waarin hij de lezer steeds opnieuw weet te boeien met zijn humor en scherpe observaties.
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (14)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (4)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (5)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (13)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (2)