Hij maakte dé Franse filmhit van 2010: de Franse regisseur Guillaume Canet (37). Zijn film Les Petits Mouchoirs trok zo’n 5 miljoen bezoekers in Frankrijk. Deze week komt de film in Nederland uit (klik hier voor de filmrecensie). Frankrijkblog’s redacteur Helene van Santen sprak Guillaume Canet onlangs in Parijs.
Les Petits Mouchoirs was de best bezochte film van 2010 in Frankrijk. Hangt succes voor jou samen met bezoekersaantallen?
“Bezoekersaantallen vind ik heel belangrijk, want als je een film maakt, wil je natuurlijk dat veel mensen hem gaan zien. Ik heb heel lang aan deze film gewerkt, in totaal twee jaar. Ik heb het script zelf geschreven, maar dat kostte niet eens de meeste tijd. De opnames duurden zo’n tien à elf weken en over de montage heb ik maar liefst negen maanden gedaan. Als je zolang aan een film werkt, wil je natuurlijk dat het een succes wordt. Maar bezoekersaantallen zeggen niet altijd evenveel. Er zijn ook veelbezochte films die niet per se heel goed zijn. Of Les Petits Mouchoirs een goede film is, daar moeten anderen over oordelen.”
Het is de meest persoonlijke film die je ooit hebt gemaakt. Waarom?
“Ik heb me bij het schrijven van het verhaal laten inspireren door dingen die mezelf, of vrienden van mij, zijn overkomen. Natuurlijk is een deel van het verhaal ook fictie, zoals de verhaallijn over homoseksualiteit. De film gaat over een groep vrienden die niet altijd eerlijk tegen elkaar is. Ik denk dat er veel mensen zijn die liegen tegen zichzelf en anderen, bijvoorbeeld over hun geaardheid. Daarom wilde ik die verhaallijn erin hebben.” 
Welk personage uit de film lijkt het meest op jou?
“Eigenlijk zit in bijna elk personage een stukje van mezelf. Max, die wordt gespeeld door François Cluzet, is een zakenman die altijd gestrest is. Ik heb dat een periode ook heel erg gehad. Maar eigenlijk is Max geïnspireerd op een vriend van mij, die veel stress heeft. Ook in het personage van Marion Cotillard, Marie, zie ik iets van mezelf terug. Zij heeft bindingsangst en vindt het moeilijk om een relatie aan te gaan. Ik heb zo’n periode ook gehad in mijn leven.”
In Les Petits Mouchoirs staat vriendschap centraal. Hoe belangrijk is dat in jouw leven?
“Vriendschap is altijd belangrijk geweest voor mij, maar de laatste jaren nog meer. Het is goed om mensen om je heen te hebben die je eerlijk durven te vertellen wat ze vinden en denken. Die dingen durven te zeggen, die anderen, die op verdere afstand van je staan, niet zouden doen.”
Waarom heb je gekozen voor de titel?
“Les Petits Mouchoirs is een Franse uitdrukking die ik vaak heb gehoord (de letterlijke betekenis is ‘kleine zakdoeken’, red.). Het betekent ‘kleine leugens die onder het tapijt worden geschoven’. De personages in de film hebben de neiging om hun problemen weg te schuiven en te doen alsof ze er niet zijn. Alsof hun problemen niet bestaan.”
Is eerlijkheid de moraal van het verhaal?
“Jazeker. De moraal is dat je de tijd moet nemen om jezelf af te vragen welke mensen werkelijk belangrijk zijn in je leven, en om tegen hen te zeggen dat je van hen houdt. Ook is het goed om jezelf belangrijke levensvragen te stellen: Wie ben ik? Leid ik het leven dat ik wil leiden? Heb ik de vrienden die ik wil hebben? Oefen ik een beroep uit dat ik echt graag wil doen? Het is belangrijk om hierbij stil te staan. En al die thema’s komen in de film terug.”
In de film komen veel verschillende emoties voor. Als kijker lach je, schrik je en huil je. Wilde je graag een emotionele film maken?
“Ja. Dit verhaal ligt heel dicht bij mezelf en heeft me diep geraakt. Ik kon niet anders dan dit verhaal vertellen op een emotionele manier. Het moest een film worden die veel mensen zou raken.”
Na je vorige film Ne le dis à personne (2006) ben je erg ziek geweest. Je hebt bloedvergiftiging opgelopen en daarna gekampt met een depressie. Heeft die periode deze film beïnvloed?
“Absoluut. Ik heb door de bloedvergiftiging twee weken in het ziekenhuis gelegen en weinig vrienden kunnen zien. Voordat ik ziek werd, heb ik een periode ontzettend veel gewerkt. Ik had helemaal geen tijd genomen om te rusten, was alleen maar aan het werk. Door de problemen met mijn gezondheid moest ik wel stoppen. Daardoor volgde de depressie: ik heb jarenlang achterelkaar alleen maar gewerkt en ineens kon ik niet meer. Toen ik eindelijk kon ontspannen, ben ik over veel dingen in het leven gaan nadenken. Zo ben ik begonnen met het schrijven van Les Petits Mouchoirs.”
De film speelt zich af op Cap Ferret (een kaap op een schiereiland in het zuidwesten van Frankrijk). Waarom heb je die locatie gekozen?
“Ik ben er zelf heel vaak geweest op vakantie. Het is een fijne plek. Het vakantiehuis waarin de film zich grotendeels afspeelt, bestaat echt. Enkele maanden voordat we de film gingen opnemen, zijn we met de hele cast ernaartoe gegaan. Ik wilde dat de acteurs alvast gewend zouden raken aan het huis. In de film is het namelijk een vakantiehuis waar de vriendengroep elk jaar komt, dus zo moest het ook lijken. Ik wilde dat ze het huis leerden kennen, dat ze wisten waar het koffiezetapparaat in de keuken staat.” 
Zijn jullie ook vrienden in het echte leven?
“Ja, bijna alle acteurs uit de film kennen elkaar. Ik ken Gilles (Lellouche, red.), François (Cluzet, red.), Marion (Cotillard, red.), Benoît (Magimel, red.) en Jean (Dujardin, red.) al heel lang. Jean ken ik zelfs al sinds ik acht jaar oud was. Benoît ken ik al zeventien jaar, en Marion sinds vier jaar. Het is fijn om samen te werken met vrienden. Het voelt namelijk niet als werken als je omringd bent door je vrienden. Maar als regisseur was het soms wel moeilijk. Ik moest af en toe serieus zijn en ervoor zorgen dat iedereen aan het werk bleef.”
Klik hier voor deel twee van het interview.
Lees ook:Dé Franse filmhit van 2010
Lees ook:Les Petits Mouchoirs in radioprogramma Tijd voor Twee
Lees ook:Filmrecensie Les Petits Mouchoirs
Lees ook:Guillaume Canet: “Samenwerken met Marion was juist fijn”
Lees ook:Win Frans filmpakket!