Exclusief op Frankrijk.blog.nl: vervolgverhalen uit de prachtige bundel Van Bouillabaisse tot Bruni van de Nederlandse schrijver Andy Arnts. Vandaag: het eerste deel van Bouillabaisse amoureuse.
Bouillabaisse amoureuse
Toen ze op haar vijftigste weduwe was geworden, moest ze plotseling zelf voor de kost gaan zorgen. Haar man, een notoire drinker, had haar niets anders nagelaten dan een kapitale wijnkelder en omdat ze zelf nogal handig was achter het fornuis, besloot ze een restaurant te beginnen.
Nu waren er in het dorp al enkele goede eetadressen die tot in de wijde omtrek bekendheid genoten. Daarom vond ze dat haar uitspanning iets speciaals moest bieden. Iets waarvoor je niet bij de concurrent terecht kon. Dagenlang zat ze te prakkiseren over hoe ze dat moest aanpakken. Avonden liep ze piekerend door het huis, tot ze in de wijnkelder van haar overleden man een etiket zag met een blote vrouw. Cru amoureuses stond eronder. Dat zette haar aan het denken. De volgende dag wist ze het. Ze zou in haar restaurant uitsluitend gerechten gaan serveren die een stimulerende werking hadden op de mannelijke prestaties.
Nog diezelfde middag zette ze haar handtekening onder een contract dat haar de trotse huurster maakte van een oude herberg aan de rand van het dorp. Die stond al een poosje leeg. In drie weken tijd had ze het pand omgetoverd tot een knusse auberge met vier gastenkamers op de eerste verdieping. Vervolgens ging ze naar de stad voor visitekaartjes. Ook daarin wilde ze zich onderscheiden door de draak te steken met al die Franse hoteliers die beweerden dat Napoleon ooit in hun logement had overnacht. Onder de naam van de herberg liet ze daarom de tekst Le grand empereur n’a jamais passé la nuit dans cette auberge afdrukken (op dit adres heeft de grote keizer nimmer geslapen). Het enige wat nu nog ontbrak, was een hulpje in de bediening. Omdat ze zelf geen familie of kinderen had, nam ze Rosa in dienst, een blozende dochter van het platteland met dikke appelwangen en stevige boerenmeidenbillen.
Toen kwam de dag waarop het restaurant zijn deuren opende. De menukaart liet geen twijfel bestaan over de manvriendelijke intenties van de kersverse patronne. Vroeger, als haar eigen man wel eens wat vermoeid en sikkeneurig was, bakte ze voor hem een paar rognons blancs, waarna hij snel opknapte en zijn beklemde hart weer verliefd kon ademhalen. Deze rognons blancs – letterlijk vertaald: witte nieren – bezitten volgens kenners inderdaad bezielende krachten. Het zijn dan ook geen echte nieren, maar de trotse delen van de stier. Ze worden ook animelles genoemd of gekscherend frivolités de la reine (de pleziertjes van de koningin).
Al deze varianten stonden op het menu vermeld. Het verschil zat ’m in het sausje. Van zoete honingsaus voor zachtmoedige heren met verminderde aandrang tot een pittige pepersaus voor uitgebluste bedtijgers.
Wil je weten hoe dit verhaal verder gaat? Lees aanstaande maandag 30 mei deel twee op Frankrijk.blog.nl.
Andy Arnts is reisverslaggever voor diverse Frankrijk magazines. Zijn nieuwe ‘Van Bouillabaisse tot Bruni’ bevat een bonte reeks verhalen, die vaak met een knipoog worden verteld – de Bruni uit de titel is niet wie we denken – en waarin hij de lezer steeds opnieuw weet te boeien met zijn humor en scherpe observaties.
Lees ook:Vervolgverhaal: Bouillabaisse amoureuse (3)
Lees ook:Vervolgverhaal: Bouillabaisse amoureuse (4)
Lees ook:Vervolgverhaal: Bouillabaisse amoureuse (2)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (11)
Lees ook:Vervolgverhaal: Bruni (deel één)