Exclusief op Frankrijk.blog.nl: vervolgverhalen uit de prachtige bundel Van Bouillabaisse tot Bruni van de Nederlandse schrijver Andy Arnts. Vandaag: deel vier van Franse Anjers. (Lees deel één, twee en drie).
Nu was mijn plan niet geheel belangeloos. Want na een paar weken was het vaste rondje Sacré-Coeur – zoals de Fransen zeggen – métro-boulot-dodo geworden: een dagelijkse sleur. Zelfs het Mariabeeld leek me na het zoveelste bezoek wat verwijtend aan te kijken. Alsof ze die overdreven devotie niet meer vertrouwde. Het werd tijd voor meer variatie. Het werd tijd om Juliette erbij te betrekken. Die kon wel een extraatje gebruiken, want het loon dat ze bij de kapsalon ontving, was ook maar een habbekrats.
Op zekere avond moest ik een gezelschap entertainen waarmee ik de vorige dag de uitgesleten route door Montmartre had gevolgd. Dit was dé kans waar ik op gewacht had. Vijftien Japanse stelletjes van rond de veertig jaar. Een groepsreis. Iedereen kende elkaar. En omdat ik hun vertrouwen al had gewonnen, was het niet moeilijk ze warm te krijgen voor mijn experiment. De afspraak was als volgt: Juliette zou met de vrouwen naar de Pagode-bioscoop gaan, terwijl ik de heren meenam naar Le Lapin Agile. ‘Authentiek Parijs cabaret,’ legde ik uit. ‘Een unieke kans om een avond te beleven in de geest van het fin de siècle. De tijd van Picasso en Toulouse-Lautrec. Met muziek, amusement en goede Franse wijn.’ Ik bracht het met zoveel enthousiasme dat weigering van mijn aanbod wel erg onbeleefd zou zijn. Ze stemden in, niet wetende dat het werkelijke arrangement er iets anders uit zou gaan zien.
Na het diner stonden ze allemaal in de foyer van hun hotel te wachten en nerveus met pepermuntpapiertjes te ritselen. ‘Alors ladies, let’s go,’ sprak Julliette meteen nadat ze was gearriveerd, ‘ze movie don’t wait.’ Ze stak een paraplu omhoog en even later liepen de dames als pinguïns in een rij achter haar aan.
Ziezo, die waren weg. Nu hield ik mijn herkenningsteken omhoog: een soort haantjepik op een stok met een Frans vlaggetje eraan. Wij de andere kant op, richting Place Pigalle. Toen we er bijna waren, wenkte ik de heren bij elkaar en zei: ‘Ik heb een voorstel. Jullie komen maar één keer in je leven in Parijs. We kunnen natuurlijk gezellig naar Le Lapin Agile gaan. Maar we kunnen ook…’ – en hier pauzeerde ik even – ‘we kunnen natuurlijk ook een ander soort avondvertier bezoeken.’
Dertig scheve ogen keken me met groeiende opwinding aan.
‘Het blijft uiteraard tussen jullie en mij,’ beloofde ik met de hand op mijn hart. ‘Niemand komt het te weten. It’s a gentleman’s agreement.’
Er werd automatisch ja geknikt zonder dat men precies wist wat ik bedoelde. Mijn geheimzinnige gedoe had kennelijk bepaalde verwachtingen losgemaakt. Of ze verstonden mijn Engels gewoon niet, dat kon ook.
Wil je weten hoe dit verhaal verder gaat? Lees aanstaande dinsdag 5 april deel vijf op Frankrijk.blog.nl!
Andy Arnts is reisverslaggever voor diverse Frankrijk magazines. Zijn nieuwe boek ‘Van Bouillabaisse tot Bruni’ bevat een bonte reeks verhalen, die vaak met een knipoog worden verteld – de Bruni uit de titel is niet wie we denken – en waarin hij de lezer steeds opnieuw weet te boeien met zijn humor en scherpe observaties.
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (5)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (1)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (11)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (10)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (8)