Exclusief op Frankrijk.blog.nl: vervolgverhalen uit de prachtige bundel Van Bouillabaisse tot Bruni van de Nederlandse schrijver Andy Arnts. Vandaag: deel drie van Franse Anjers. (Lees deel één en twee).
De volgende ochtend trof ik ze in hun hotel, gebogen over een dampende espresso. We waren het er snel over eens dat onze samenwerking een vervolg moest krijgen. Maar de vraag was: hoe vaak deed zich zo’n gelegenheid voor?
‘Zit daar maar niet over in,’ stelde Henk me gerust. ‘Via ons kun je zo vier gezelschappen per week krijgen. Ik ken nog wel een paar collega’s die ook voor zo’n dealtje te porren zijn.’ Hij hees zich overeind met een schelmachtige grijns en sloeg me gemoedelijk op de schouder. ‘Meld je hier morgenmiddag om vier uur bij de receptie. Even zeggen dat je de gids van monsieur Li bent. Dan regel ik het verder wel.’
Ik voelde wel dat Henk met deze bemiddeling zelf ook wat tipgeld zou meepikken, maar wat deerde het? Voorlopig had ik een inkomen dat een langer verblijf in de lichtstad veiligstelde.
Ruim voor de afgesproken tijd stond ik de volgende dag bij de receptie. De lobby liep langzaam vol met Aziaten in korte broeken die onrustig op en neer drentelden. Er kwam een kapitaal aan foto- en filmapparatuur voorbij. Klokslag vier uur trad er een nette Chinese heer op mij toe die zich beleefd voorstelde als mister Li, mij zestig franc in de hand drukte en kort en bondig meedeelde: ‘Sir, this is your group. Thank you for your time.’
Daar ging ik dan. Met dertig Chinezen achter me aan. En dit was nog maar het begin, want vanaf dat moment was het bijna dagelijks raak. Het nieuws dat er een jonge knaap was die voor een paar grijpstuivers je groep een avondje op sleeptouw nam, had zich als een lopend vuurtje onder buschauffeurs en tourleiders verspreid. Enthousiast vertelden ze hun reisgezelschap dat ze een specialist in dienst hadden die Parijs vanbinnen en vanbuiten kende. Daarna betaalden ze mijn vergoeding, zwaaiden de toeristen uit en doken de kroeg in.
Meestal kreeg ik Aziaten mee. Met veel vuur vertelde ik hun over de Parijse avonturen die ik zoal had beleefd. Nog geen kwart ervan was waar. Het gros kwam uit de boeken van Balzac, Maupassant of Jan Brusse. Wisten zij veel. Alles wat ik zei namen ze voor zoete koek aan. En ondertussen wilden ze niets liever dan zelf ook eens zo’n Parijs avontuur meemaken, zodat ze ginds in Peking met een goed verhaal konden thuiskomen. En terecht, want wie zo’n verre en dure reis had gemaakt verdiende dat ook, vond ik.
Maar ja, wat was een goed verhaal? Door telkens van kerk naar monument te slenteren zagen de toeristen weliswaar veel interessants, maar beleefden ze niet die onvergetelijke sensatie waarover nog jaren kon worden gesproken of gezwegen. Nee, voor zo’n exquise herinnering was iets anders nodig. Daarvoor moest de groep worden gesplitst, meende ik. Heren en dames apart. Alleen dan kon het spel der wederzijdse hoffelijkheid worden doorbroken. Wanneer mannen alleen waren, ontstond er een kameraadschappelijke sfeer die met hun echtgenotes erbij nimmer werd bereikt. Dan viel het slot van de deur, werd er gezongen en gelachen en bestelden ze onbekommerd een paar pinten extra. Voor vrouwen gold trouwens hetzelfde, al zouden die dat voor geen prijs toegeven.
Wil je weten hoe dit verhaal verder gaat? Lees aanstaande donderdag 31 maart deel vier op Frankrijk.blog.nl!
Andy Arnts is reisverslaggever voor diverse Frankrijk magazines. Zijn nieuwe boek ‘Van Bouillabaisse tot Bruni’ bevat een bonte reeks verhalen, die vaak met een knipoog worden verteld – de Bruni uit de titel is niet wie we denken – en waarin hij de lezer steeds opnieuw weet te boeien met zijn humor en scherpe observaties.
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (2)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (11)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (12)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (4)
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (7)