Vanaf vandaag op Frankrijk.blog.nl: vervolgverhalen uit de prachtige bundel Van Bouillabaisse tot Bruni van de Nederlandse schrijver Andy Arnts. Vandaag deel één van het verhaal Bruni:
In Ménerbes, het Provençaalse dorp waar Pablo Picasso ooit voor de prijs van één stilleven een riante villa kocht voor zijn minnares Dora Maar, woont een jong poesje dat Carla Bruni heet. Haar eigenaresse drijft een winkeltje dat het midden houdt tussen een kroeg en een kiosk. Een bartabac, zoals je ze in heel Frankrijk tegenkomt. Vooraan bij de toonbank wisselen de dorpelingen, nippend aan hun pastis en soms nog zwaar van de slaap, het plaatselijke nieuws uit. Achter is een bescheiden terrasje met een panoramisch uitzicht over in rust verzonken wijngaarden en, heel in de verte, de witbesuikerde Mont Ventoux. Bruni is al lang aan dit uitzicht gewend. Het doet haar weinig meer, evenmin als het gewauwel en het geroddel aan de zinc. Ze ligt in een stoel te dutten of strijkt verleidelijk langs de benen van een dorstige bezoeker, het spitse neusje brutaal geheven, haar prooi fel en doordringend aankijkend. Ze doet er alles aan om haar beroemde naamgenote te evenaren, zo niet te overtreffen. Daardoor is ze, ondanks haar prille leeftijd, in korte tijd uitgegroeid tot een plaatselijke beroemdheid.
‘Die kat wordt nog eens mijn ondergang,’ verzucht haar verzorgster. ‘Allemaal de schuld van mijn zoon. Die heeft haar Bruni genoemd. Omdat hij zo nodig zijn verliefdheid gestalte moest geven in die vondeling.’
Ze neemt een forse slok koffie en begint voor de zoveelste keer haar verhaal te vertellen.
‘Het is gekomen nadat Guillaume, zo heet mijn zoon, de cd Quelqu’un m’a dit van Carla Bruni had gekocht. Na drie keer draaien vond hij het wel genoeg en zette hij de cd te koop op internet. De volgende dag kreeg hij bericht van een dame die er zeven euro voor bood. Hij ging akkoord en ze spraken af dat zij hem de week erop zou komen ophalen. Véronique heette ze, die vrouw. Ze kwam uit Cavaillon, een geraffineerde tante, onderwijzeres van beroep, met een brutale blik in haar ogen. Maar enfin. Het was op een donderdagmiddag dat ze hier in de winkel kwam. Ze had zich behoorlijk opgedoft. Zo’n kort rokje, make-up, opgestoken haren, u kent dat wel. Guillaume maakte een praatje met haar, rekende af en liet haar weer vertrekken. Niets aan de hand zou je zeggen, maar ’s avonds was hij opvallend stil en hij stond wel een uur lang uit het raam te kijken. Niets voor hem, zo is hij nooit, die zoon van mij. Toen ik hem vroeg of er iets aan de hand was, wilde hij er niets over zeggen. Maar ik wist precies hoe het zat. Het kwam door die vrouw. Die oefende een vreemde macht over hem uit. En ik kreeg gelijk.’
Wil je weten hoe dit verhaal verder gaat? Lees aanstaande zondag 6 maart deel twee op Frankrijk.blog.nl!
Andy Arnts is reisverslaggever voor diverse Frankrijk magazines. Zijn nieuwe boek ‘Van Bouillabaisse tot Bruni’ bevat een bonte reeks verhalen, die vaak met een knipoog worden verteld – de Bruni uit de titel is niet wie we denken – en waarin hij de lezer steeds opnieuw weet te boeien met zijn humor en scherpe observaties.
Lees ook:“Carla Bruni wil een zoon”
Lees ook:Vervolgverhaal: Bruni (deel drie)
Lees ook:Vervolgverhaal: Bruni (deel twee)
Lees ook:Moeder Carla Bruni opgenomen in ziekenhuis
Lees ook:Hoogzwangere Carla Bruni: ‘Ik zit er doorheen’