Sinds 1 maart te lezen op Frankrijk.blog.nl: vervolgverhalen uit de prachtige bundel Van Bouillabaisse tot Bruni van de Nederlandse schrijver Andy Arnts. Vandaag: deel twee van het verhaal Bruni. (Deel één gemist? Klik hier).
‘Want de volgende ochtend stuurde hij haar gauw een e-mail met het smoesje of ze soms ook van Patricia Kaas en Sandrine Kiberlain hield, daar had hij ook muziek van. Mocht ze zo van hem hebben. Nou, dat wilde madame natuurlijk wel. Moet je nagaan, die had hij net zelf gekocht, die cd’s. En zoveel geld heeft hij niet. Hij is nog maar een student. Af en toe helpt hij mij een beetje in de winkel of brengt hij de boodschappen rond voor de kruidenier iets verderop. Net achttien geworden, dan heb je van alles te wensen, maar niets in je portemonnee.
Maar enfin. Hij dus op zijn scooter naar Cavaillon gereden en haar zomaar die cd’s gegeven. Ja, toen was het hek van de dam. U weet hoe die vrouwen zijn. Ze begon hem allerlei aardige berichtjes terug te sturen en op een gegeven moment kwam hij naar beneden en zei: ‘Maman, ik heb een rendez-vous.’ Hij straalde van zijn hoofd tot zijn tenen, die arme jongen. Helemaal bevangen door het liefdesvuur. Nog nooit een meisje gehad, dan krijg je dat. Maar ik vertrouwde het niet. Volgens mij was die vrouw een heel beetje ouder dan Guillaume. Ik dacht: wat wil ze van hem, een arme student? Die voert iets in haar schild, dat kan niet anders.
Goed, op een avond hadden ze afgesproken in een restaurantje in Cavaillon. Om zeven uur. Hij zou vóór elven thuis zijn. Even na middernacht belde hij op. Dat het uitgelopen was en dat hij bij die vrouw bleef slapen. Wat zei ik u? Ik wist het wel. Ik wist dat die griet hem in een oogwenk op de knieën zou krijgen. Een moeder voelt dat feilloos aan. Ik heb geen oog dichtgedaan. De hele nacht heb ik erover liggen tobben.
Toen hij ’s ochtends thuiskwam, had hij rode koontjes. Dan weet je genoeg. Maar dat was niet het enige. Hij had ook een grote doos bij zich, waar een jong grijs katje uit sprong. Het beestje had die nacht aan hun achterdeur gekrabd en wilde niet meer weg. Uit meelij hadden ze haar binnengelaten en Carla Bruni genoemd, omdat die cd de aanleiding van hun ontmoeting was geweest. De hele nacht heeft ze op bed liggen spinnen. Prachtig vonden ze het. Allebei. Maar toen de zon opkwam, wilde Véronique in eens van haar af. Ze wilde geen huisdier, kon het niet verzorgen vanwege haar baan, maakte zich zorgen om haar meubels.
Kortom, Bruni moest weg. Mijn Guillaume voelde een golf van vertedering opkomen. En gepijnigd door de gedachte dat hij haar nooit meer zou zien besloot hij de kat mee naar huis te nemen. In een doos achter op zijn scooter, met gevaar voor eigen leven. Want zo is hij, die jongen van me. Hij is erg goed van karakter. Veel te goed zelfs.’
Wil je weten hoe dit verhaal verder gaat? Lees aanstaande vrijdag 11 maart deel drie op Frankrijk.blog.nl!
Andy Arnts is reisverslaggever voor diverse Frankrijk magazines. Zijn nieuwe boek ‘Van Bouillabaisse tot Bruni’ bevat een bonte reeks verhalen, die vaak met een knipoog worden verteld – de Bruni uit de titel is niet wie we denken – en waarin hij de lezer steeds opnieuw weet te boeien met zijn humor en scherpe observaties.
Lees ook:Vervolgverhaal: Bruni (deel drie)
Lees ook:Vervolgverhaal: Bruni (deel één)
Lees ook:Carla Bruni siert cover Franse Vogue
Lees ook:Vervolgverhaal: Franse Anjers (14)
Lees ook:Moeder Carla Bruni opgenomen in ziekenhuis