Column: Rencontre de cultures

Door Marion Everink.

Binnenkort krijg ik bezoek uit Nederland. Van vrienden die ‘niet zo van Frankrijk houden’. Ze komen per vliegtuig, dus zullen ze niet langzaam kunnen wennen aan het Franse leven. Dat zou wel beter zijn, want ze komen terecht in het bijzondere, zeer zuidelijke stukje Frankrijk dat mijn thuis is, de Provence. Met haar ijskoude winters en meedogenloos hete zomers. Met de woest langs de heuvels gierende mistral, die niet alleen de hemel schoon houdt, maar ook de hoofden van de mensen, pour qu’il ne se prennent pas la tête. Ze zijn net als het land, hard en onafhankelijk. Ze hebben aan zichzelf genoeg. Hun leven speelt zich af rond de eeuwige cyclus der seizoenen, met als hoogtepunten in een jaar de wijnoogst, de jacht, de olijvenopbrengst en wat er gegeten wordt met Noël.

Niets is hier plat, hoekig en keurig afgebakend, maar alles hobbelig, gerafeld, door de natuur gevormd en zo gelaten. Ik probeer me te verplaatsen in mijn gasten, met hun Nederlandse wereldwijsheid. Ik zie mijn omgeving met hun ogen. Dingen die me anders niet opvallen, zie ik nu ineens wel. Zoals de auto die rondrijdt met een achterportier dat niet meer sluit. Het wordt op zijn plaats gehouden met een stuk touw dat is vastgemaakt aan de achterbumper, zo te zien al een tijdje. En zaten er altijd al zoveel gaten in de weg naar mijn huis? Mijn blik glijdt over de winters kale wijngaarden met cabanons waarvan nog slechts de muren overeind staan. Wanneer ik er straks met mijn gasten langs rijd, zal ik waarschijnlijk weer zeggen: ‘kijk, een opknappertje, iets voor jou?’

Misschien komen we in het dorp Gilles wel tegen, op zijn gammele fiets. Een miezerig mannetje met een pluizige baard, zomer en winter gekleed in dezelfde lange wollen jas. Hij is altijd op zoek. Naar iemand om mee te praten. En naar bruikbaar materiaal, door hem zelf te recyclen. Hij heeft die indringende manier van kijken, recht door je heen. Gilles doet geen vlieg kwaad, maar dat weten mijn vrienden niet. Ik zal het moeten uitleggen.

Ik zal ook moeten uitleggen, dat het niets bijzonders te betekenen heeft wanneer twee mannen elkaar met een stevige omarming en een flinke zoen op beide wangen begroeten. En dat het kromme oude vrouwtje dat, met stok en op pantoffels, schuifelend op weg is naar de bakker niet zielig is. Ook al heeft ze geen scootmobiel en zelfs geen rollator. Dat de Franse stoepen er niet naar zijn en ook de levensstandaard hier in het zuiden niet. Maar dat ze wel twee lieve kleindochters heeft, die ik vaak aan weerszijden van haar mee zie lopen, terwijl ze hun best doen om heel kleine pasjes te maken.

Nog veel meer zal ik moeten uitleggen. Zoals dat de meeste mensen hier nog koken op butagas uit flessen. Dat we een beerput achter in de tuin hebben, bij gebrek aan riool. Dat de bingoavond in Café de la Gare het hoogtepunt van de week is, omdat je er met un carton plein een gerookte ham kunt winnen, of een half varken. De schrik slaat me om het hart wanneer ik denk aan mijn Nederlandse gasten.

Gelukkig hebben we de zon, hier in de Provence. Want ook al heb je niets met Frankrijk, tegen de zon heeft niemand bezwaar. Je went er zo aan en ik hoef er niets over uit te leggen. Volgens mij gaat het ontzettend gezellig worden!
©Marion Everink

Marion Everink woont met man en kinderen al vele jaren in de Provence. Ze is vertaalster en auteur van onder meer de boeken Meer sjans met Frans, Da’s nou Frans en Ratjetoe. Haar blogberichten over de eigenaardigheden van de Franse taal kun je volgen op http://meer-sjans-met-frans.blogspot.com/. Meer informatie over haar leven en werk op http://www.marioneverink.eu/.

Lees ook:Column: Stugge Nederlanders of overdreven Fransen?
Lees ook:Édouard Nabe dans la presse néerlandaise
Lees ook:Filmrecensie: Copacabana
Lees ook:Actrice Frederique Bel post naaktfoto voor abortus
Lees ook:Franse voetbalbond roept spelers op het matje