Door Martin den Doelder.
Vaak wordt er van Nederlanders gezegd dat ze stug zijn in vergelijking met Zuid-Europeanen zoals de Fransen. Sinds ik een Franse vriendin heb begin ik hoe langer hoe meer te geloven dat daar misschien wel een kern van waarheid in zit.
Wanneer bijvoorbeeld mijn vriendin haar moeder belt, valt me op hoe (in mijn ogen) overdreven ze elkaar begroeten. Met een zoetsappig stemmetje zegt ze: “Coucou maminou! Es-tu très mignonne?” En aan de andere kant van de lijn: “Salut ma puuuuce! Aah, ça fait plaisir, qu’est-ce que tu fais de beau?” Het feit dat ze elkaar de dag ervoor nog hebben gesproken doet niets af aan hun enthousiasme.
Bij het afscheid nemen aan de telefoon is het contrast nog duidelijker: ‘‘Salut ma Chèrie d’amour, je t’aime très très fort! Gros bisous mon petit chou! Bisou bisou! À très bientôt ma petite babounette!’’ Dit wordt beantwoord door haar dochter met vergelijkbare liefdesbetuigingen. Hierna volgt er dan vaak nog een heel nieuw gespreksonderwerp, waarna het afscheidsritueel zich uitgebreid herhaalt.
Als ik daarentegen mijn moeder, na haar weken niet gesproken te hebben eindelijk eens bel, gaat het er toch net iets anders aan toe: “Hoi met mij, hoe is ’t?’’. (Op dit punt word ik meestal spottend aangekeken door mijn vriendin, die me op een nog lijzigere toon imiteert: ‘‘Heumemij, oeist?’’)
Ik zie het al voor me! Mijn moeder die aan het eind van een gesprek zegt:”Dag Martjepartje, ik hou zoveel van je! Heel veel kusjes hoor lieverdje van me, smak smak! Tot snel schetepoepje!’’
Tussen mij en mijn vriendin heeft mijn stugheid wel eens voor problemen gezorgd. Vooral de eerste jaren dat we samen waren zei ze soms meerdere keren per dag, me verliefd in de ogen starend, dat ze van me hield. Waarna ik me verplicht voelde om het ook te zeggen. (Natuurlijk, ik hield ook van haar. Maar om dat nou steeds te zeggen…). Met veel moeite mompelde ik dan ook: “Moi aussi.” Ongeveer net zo overtuigend als Frans Bauer die een chanson ten gehore brengt. Ik begon me zelfs schuldig te voelen als ik het niet vaak genoeg uit mezelf zei. Tot het me op een dag echt teveel werd en ik uitschreeuwde: “Moet je dat nou echt zo vaak zeggen?!” Sindsdien heb ik het maar opgegeven om te proberen de stugheid, die blijkbaar toch in mijn Nederlandse bloed zit, te overwinnen. Geen geforceerde uitingen van affectie meer. Bovendien wordt dan die enkele keer dat ik eens zeg: ‘‘je t’aime’’ des te meer gewaardeerd!
Martin den Doelder heeft na vier jaar een langeafstandsrelatie te hebben gehad met zijn Franse vriendin Julie, uiteindelijk besloten om samen met haar een huis in Frankrijk te kopen. Zijn kleine Amsterdamse appartementje heeft hij inmiddels ingeruild voor een groot huis mét tuin, in Machault, een klein plattelandsdorpje bij Fontainebleau (50 km ten zuiden van Parijs).
Lees ook:Ribéry geeft seks met Zahia toe
Lees ook:Elise (3) terug in Frankrijk
Lees ook:Voed je kinderen op zoals de Fransen dat doen
Lees ook:In een 2CV door de Provence
Lees ook:Vanessa Paradis ontkent breuk met Johnny Depp